İlk söz: Egemenlik, ulusun kendi yazgısını belirleme hakkı ve kendi kendini yönetme yetkisini ulusal istençle edinme olgusudur. Aynı zamanda laikliğin kurumsallaşmasıdır. Milli egemenlik, ulusal onurdur.
Hıfzı Veldet Velidedeoğlu, “İlk Meclis” (Çağdaş Yayınları, 1990) adlı eserinde bu konuyu ayrıntılarıyla anlatır. Birlikte okuyalım:
23 Nisan 1921, TBMM’nin açılışının birinci yıldönümüdür. O gün İçel Mebusu Şevki Bey ile Manisa Mebusu Refik Şevket Bey, 23 Nisan’ın “âyâd-ı milliyeden”, yani milli bayramlardan biri olarak ilan edilmesini isteyen bir öneri sunarlar.
Öneri görüşmeye açılır. Konya Mebusu Vehbi Bey itiraz eder:
“Efendiler! Rica ederim, böyle bir kanuna ne ihtiyaç vardır? Nümayiş yapmakla bayram olmaz. Ulusumuz İzmir’e o mübarek bayrağımızı diktiğimiz gün, yüreğinde gerçek bir bayram yaşatır.”
Tartışma büyür. Kırşehir Mebusu Yahya Galip Bey, Vehbi Bey’e şöyle seslenir:
“Hoca efendi hazretleri! Bugünü gökteki melekler bile yüceltiyor, siz neden yüceltmek istemiyorsunuz?”
Salon karışır. Yahya Galip, sözlerini sürdürür:
“Ne vakit böyle bir milli bayram olur, memleketin sevinçli anları olur, bunun içine hemen ‘ahlâk-ı İslâmiye’ sokarlar. Her gün, her fırsattan yararlanarak temcit pilavı gibi bunu söylemekten ne çıkar, ben anlamıyorum.”
Mahmut Celal Bey destek verir:
“Rica ederim, bu bütün Müslümanlar için büyük bir gün değil midir?”
Trabzon Mebusu Ali Şükrü Bey, doğrudan isim vermeden Mustafa Kemal’i hedef alarak şunları söyler:
“Efendiler! Meclis’in kendi kendine ‘Burada toplandığım günü bayram yapıyorum, siz de bayram yapın’ demesi uygun değildir. İşi bütün ulus yaptığı hâlde bu başarı doğrudan doğruya bize mi aittir? Mesela bir ordunun başarısı bir kumandana mı ait olacaktır?”
Son sözü öneri sahibi Refik Şevket Bey alır:
“Koca bir tarihi canlandırma şerefini üzerine alan Meclisimiz, bugünü elbette kutsallaştıracak ve bunu torunlarına yadigâr bırakacaktır. Bugünü ‘âyâd-ı milliye’den sayan teklifimin oybirliğiyle kabulünü rica ediyorum.”
Tunalı Hilmi Bey, “Milli bayram” diyerek öneriyi Türkçeleştirir. Teklif kabul edilir ve 23 Nisan resmi tatil olarak ilan edilir. O oturum, kabul edilen yasa gereği kapanır.
O günden beri —iki yıl dışında— 23 Nisan, Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’dır.
Peki neden iki yıl eksik? Bu sorunun cevabı ilgili yazımda: https://goo.gl/Ku4LrR
Meclis’in ilk açıldığı gün olan 23 Nisan 1920’den 1 Ocak 1929’a kadar geçen sürede, üç Meclis dönemi yaşanır. Bunlar Cumhuriyet tarihinin en ilginç ve önemli meclisleridir: Birinci Meclis “Milli Mücadele Meclisi”, İkinci ve Üçüncü Meclisler ise “Siyasal ve Toplumsal Devrim Meclisleri”dir.
Büyük Önder, halkıyla bütünleşerek Cumhuriyet’i özgür ve egemen yaşam iradesiyle bayraklaştırmıştır. Amasya Genelgesi’nden sonra Erzurum ve Sivas Kongreleri; bu kongrelerde alınan kararlar… Ulusça kazanılan Kurtuluş Savaşı’nın, ulusun temsilcilerine devredilmesi…
“TBMM Orduları” ifadesinin kullanılması… Demokrasiye çağdaş bir açılım getirilmesiyle azınlığın da temsil edilmesi ve geleceğin temeli olarak bu sistemin yaşama geçirilmesi.
Bu arada unutulmamalı:
'Tek Millet' olan Türk Milleti, bir etnik aidiyet değil, siyasi kimliğimizdir. Türk Milletine mensup her fert, etnik kimliği, dini, mezhebi ne olursa olsun 'Türk Vatandaşı'dır.
'Tek Bayrak', Türk Bayrağı’dır. 'Tek Vatan', Türk Milletinin yaşadığı coğrafya olan Türkiye'dir. 'Tek Devlet', Türkiye Cumhuriyeti Devleti’dir.
TBMM; ulusal yürüyüşün, ulus bilincinin ve kendi kendini yönetme iradesinin insan hakları ve özgürlüklere dayanan, ahlak ve sorumlulukla sınırlı hukuksal biçimlenmesidir.
Egemenlik, kolektif iradenin çağdaş bilim ve akılcılıkla geliştirilmesinin tarihsel sürecidir. Bu, insan hakları ve özgürlüklere dayanan, saygın bir kavramdır. Kamu hukukunda birçok kurumun kaynağı ve Cumhuriyet’i geçerli kılacak ülküdür.
Karar verme, yönetme-yürütme ve yargılama hakkının; yani iktidarın Millete verilmesi… Yargı yetkisinin de millet adına bağımsız mahkemelere devredilmesi… Ülke topraklarının bütünlüğü ve ulusun birliği…
Egemenliğin kayıtsız şartsız Türk Milleti’ne ait olması; tek millet olma bilincinin kurumsallaşması… Cumhuriyetle başlayıp demokrasiyle çağdaşlaşması… Hukuk devleti yapısının benimsenmesi…
Millet bilincinin ve kendi kendini yönetme iradesinin Anayasa kurallarıyla güvenceye alınması… Egemenlik hakkı, ulusun varlık nedeni; Cumhuriyetin özgün niteliği ve devletin onurudur.
Bu, 1921 Anayasası’nın 1. maddesiyle, 1924’ün 3., 1961’in 4. ve 1982 Anayasası’nın 6. maddesiyle vurgulanmıştır:
1982 Anayasası Madde 6: Egemenlik, kayıtsız şartsız Milletindir. Türk Milleti, egemenliğini, Anayasanın koyduğu esaslara göre, yetkili organları eliyle kullanır. Egemenliğin kullanılması, hiçbir surette hiçbir kişiye, zümreye veya sınıfa bırakılamaz. Hiçbir kimse veya organ kaynağını Anayasadan almayan bir devlet yetkisi kullanamaz.
Madde 7: Yasama yetkisi Türk Milleti adına Türkiye Büyük Millet Meclisi’nindir. Bu yetki devredilemez.
Parlamento, siyasal oluşumun ve gücün odağıdır. Egemenliğin yetkili organlar eliyle kullanılacağı belirtilmiş ve böylece güçler ayrılığı ilkesi teyit edilmiştir.
Egemenliğin bir kişiye, sınıfa ya da zümreye bırakılamayacağının genetik olarak kodlanması… Ulusun devletin öğesi ve sahibi düzeyine çıkarılması… Yetkinin kurum ve kişilerde değil, doğrudan ulusun kendisinde olması…
Çoğulcu, katılımcı, kurallar ve kurumlar düzeni olan demokrasi, ulusal egemenliğin ulusal irade ile belirlendiği bir yaşam biçimidir. Uygarlık çizgisinde seçkin bir yer edinişin nişanesidir.
Ve bu ülkü, çocuklara armağan edilmiştir. Çünkü:
23 Nisan'da "ÇOCUĞUZ",
19 Mayıs'ta "GENCİZ",
30 Ağustos'ta "ZAFERİZ",
29 Ekim'de ise "CUMHURİYETİZ".
Cumhuriyet ve demokrasi, ancak ona layık olanların ve ona sahip çıkanların hak ettiği bir yönetim biçimidir. Ulusal değerlere ve Cumhuriyet ilkelerine sahip çıkılan nice bayramlar olsun…
Bayramınız kutlu olsun!
Son söz:
Duvarımda ve masamda her zaman resmi bulunan Büyük Önder’e; koltuğumda büyük adam gibi oturan torunlarım da, ben de minnettarız. İnşallah onların çocukları da seni saygı, sevgi ve minnetle anacaklar. Ululaştırarak değil, kalpten severek ve teşekkür ederek "Atatürk" diyecekler...
Türkiye, ilelebet pâyidar kalacaktır. Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin ismini değiştirmeye hiçbir küresel güç muvaffak olamayacaktır.
Büyük Önder Mustafa Kemal Atatürk’ün dediği gibi:
"Ne mutlu Türküm diyene!"
Sağlıcakla kalın… Yüreğinizdeki sevgi daim olsun!
Yüreği Berkehan ve Bilgehan Deniz kadar temiz tüm insanların günleri hep aydınlık olsun!
(*) Türk Ordusu, tarihin her safhasında Türk Milleti ile özdeşleşmiş, bu ordu-millet kavramı, Atatürk’ün "Türk Ordusu, Türk birliğinin, Türk kudret ve kabiliyetinin, Türk vatanseverliğinin çelikleşmiş bir ifadesidir" sözleriyle tarif edilmiştir.
